Στις 6 Ιουλίου 1997, η ελληνική αντιπροσωπεία έφθανε στη Μαδρίτη για τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ με επικεφαλής τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Ρέππας διαβεβαίωνε ότι δεν υπήρχε προγραμματισμένη συνάντηση με τον τότε πρόεδρο της Τουρκίας Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ. Όμως το ραντεβού είχε κανονιστεί ημέρες πριν, με παρέμβαση των Αμερικανών, και είχε κρατηθεί μυστικό. Στις 8 Ιουλίου, υπογραφόταν, παρουσίο των δύο ηγετών, η Διακήρυξη της Μαδρίτης, ένα κείμενο που είχαν «προ-μαγειρέψει» οι Αμερικανοί, και είχαν δουλέψει γι’ αυτόν τον σκοπό από την επομένη του επεισοδίου των Ιμίων. Μέσα από τα απόρρητα τηλεγραφήματα των Αμερικανών ξεδιπλώνεται όλος ο σχεδιασμός, καθώς και οι συναντήσεις, οι συνομιλίες, τα παζάρια που οδήγησαν στη Μαδρίτη και όσα ακολούθησαν κατά την επίμονη προσπάθεια των Αμερικανών να διασώσουν αυτή τη Συμφωνία. Μια Συμφωνία που σφράγισε από τότε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις με την αναγνώριση των «νόμιμων και ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο και με τη δέσμευση για «αποφυγή μονομερών ενεργειών», η οποία τηρήθηκε ως αποφυγή άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Μια Συμφωνία που προετοίμασε το έδαφος για την ακύρωση της μεταφοράς των S-300 στην Κύπρο.Το επεισόδιο των Ιμίων δεν αρκούσε για το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου. Χρειάστηκε και η Συμφωνία της Μαδρίτης…